در آغاز قرن بیست و یکم چین راه آهن پرسرعت نداشت.
قطارهای آهسته و اغلب ناخوشایند در سراسر این کشور پهناور حرکت کردند، با سرعت متوسط کم، سفرهایی مانند شانگهای-پکن را به آزمونی برای استقامت سفر تبدیل کردند.
امروز، این یک تصویر کاملا متفاوت است. پرجمعیت ترین کشور جهان -- تا حدودی -- دارای بزرگترین شبکه راه آهن های سریع السیر جهان است.
کمتر از 37,900 کیلومتر (حدود 23,500 مایل) خط از کشور عبور می کند و همه خوشه های کلان شهر را به هم متصل می کند و همه آنها از سال 2008 تکمیل شده اند.
نیمی از این کل تنها در پنج سال گذشته تکمیل شده است و 3700 کیلومتر دیگر نیز در ماه های آینده سال 2021 افتتاح می شود.
انتظار می رود طول این شبکه تا سال 2035 دوباره دو برابر شود و به 70000 کیلومتر برسد.
با حداکثر سرعت 350 کیلومتر در ساعت (217 مایل در ساعت) در بسیاری از خطوط، سفرهای بین شهری متحول شده و سلطه خطوط هوایی در شلوغ ترین مسیرها شکسته شده است.
تا سال 2020، 75 درصد از شهرهای چین با جمعیت 500000 یا بیشتر دارای جوهر ریل پرسرعت بودند.
اسپانیا که گسترده ترین شبکه پرسرعت اروپا را دارد و جایگاه دوم جدول لیگ جهانی را به خود اختصاص داده است، در مقایسه با بیش از 2000 مایل خطوط اختصاصی ساخته شده برای کارکرد با سرعت بیش از 250 کیلومتر در ساعت، در مقایسه با خطوط اختصاصی ساخته شده است.
در مقابل، بریتانیا در حال حاضر تنها 107 کیلومتر مسافت دارد در حالی که ایالات متحده تنها یک مسیر ریلی دارد که (تقریباً) واجد شرایط سرعت بالا است -- کریدور شمال شرق آمتراک، که در آن قطارهای Acela در حال حاضر با سرعت 240 کیلومتر در ساعت در بخش های گران قیمت بازسازی می شوند. خط موجود مشترک با قطارهای شهری و باری.
نماد قدرت اقتصادی
جاه طلبی چین این است که راه آهن سریع السیر را به روش انتخابی برای سفرهای طولانی مدت داخلی تبدیل کند، اما این خطوط راه آهن جدید اهمیت بسیار بیشتری دارند.
بسیار شبیه به شینکانسن ژاپن در دهه 1960، آنها نمادی از قدرت اقتصادی، مدرنیزاسیون سریع، پیشرفت تکنولوژیکی و رفاه فزاینده این کشور هستند.
برای حزب حاکم کمونیست چین و رهبر آن شی جین پینگ، قطار سریع السیر ابزار قدرتمندی برای انسجام اجتماعی، نفوذ سیاسی و ادغام مناطق متفاوت با فرهنگ های متمایز در جریان اصلی است.
------------------سی ان ان
